Małpi Pałac x33

Deidara · Wysłany: Nie 22:28, 15 Mar 2009 Temat postu:

prawda, że śliczny tekst? *________*
Normalnie zakochałam się w nim ;D

A Adam, jak Adam. nieszczęśliwy chłopak. xp a z patrycji to jakąś zdzirę zrobiłam xD

Yuui · Wysłany: Nie 22:33, 15 Mar 2009 Temat postu:

Bardzo fajny tekst. Sama wymyśliłaś?

Już ja bym go pocieszyła <3> :>

Deidara · Wysłany: Nie 23:23, 15 Mar 2009 Temat postu:

Akurat nie sama Oo"
Gdzieś przeczytałam xD

Mogę Cię zapoznać z Adamem. Wprawdzie inaczej ma na imię, ale typ ten sam xD

Yuui · Wysłany: Pon 8:04, 16 Mar 2009 Temat postu:

aha

chce go poznać ;p

Deidara · Wysłany: Pon 17:38, 16 Mar 2009 Temat postu:

To przyjeżdżaj! ;D
Będziesz jedną z nielicznych osób z którymi się na mieście pokażę xD

Narutofan · Wysłany: Pon 18:08, 16 Mar 2009 Temat postu:

Yuui to do ciebie xD Posłuchaj. Chodź ze mną. Chociaż zupełnie nie wiem dokąd. Chodź ze mną by sens nadać życia krokom. xD

nie to opowiadanko spoko ale co do tej dziewczyny co się bujała w Adamie powiem jedno : Taki debel jak i szczebel , nie idzie kurde kiedyś podejść i powiedzieć kocham cię lub powiedzieć to jakąś metaforą a nie ryczy na kolegę bo se w życiu nie radzi xD

A może przyjedziecie do mnie ?? xD małe miasteczko , blisko lasu xD

Yuui · Wysłany: Pon 18:44, 16 Mar 2009 Temat postu:

Deidara · Wysłany: Pon 18:56, 16 Mar 2009 Temat postu:

ehe...na czwartym zadupiu Oo"
ale ja chcę Was wszystkich na konwencie zobaczyć! xD

Yuui · Wysłany: Pon 18:58, 16 Mar 2009 Temat postu:

czwarte zadupie? to gdzieś niedaleko Ustki? xD

... mówię NIE wszelkim konwentom... :>

zobaczysz prawie wszystkich ;p

Deidara · Wysłany: Wto 18:32, 17 Mar 2009 Temat postu:

Zauważyłam, że Ty na wszystko nie xDD
A czemu to przeciwko konwentowi? Cool

Ustki? Oo to od Ciebie to będzie gdzieś z 6 zadupie xD

Yuui · Wysłany: Wto 20:12, 17 Mar 2009 Temat postu:

NA wszystko? Prawie wszystko :>

Konwenty ssą

6 zadupie xd lool xd

Narutofan · Wysłany: Wto 21:31, 17 Mar 2009 Temat postu:

nie ale jak mieszkacie gdzieś w obrębach Kalisza albo Ostrowa Wlkp. no to będzie do mnie blisko xD

Deidara · Wysłany: Czw 17:34, 19 Mar 2009 Temat postu:

Kalisz/Ostrów?
To ja około 30 min drogi....do Kalisza.
Bo Ostrów troche dalej ><"

Narutofan · Wysłany: Czw 17:56, 19 Mar 2009 Temat postu:

eh a w wielkopolsce ?? bo w lubelskim też jest xD no to jak dojedziesz do kalisza to gdzieś z 50 km rowerkiem do mnie xD

Yuui · Wysłany: Czw 18:40, 19 Mar 2009 Temat postu:

Deidara, kiedy przeczytam coś nowego?:>

a może sama dam Wam coś mojego do poczytania :> hehe xD

Deidara · Wysłany: Czw 22:17, 19 Mar 2009 Temat postu:

Na razie mam trzy dni zawalone próbnymi testami, więc prędko się nie doczekasz ><A><"
Już dawno to się powinno pojawić! xD

Yuui · Wysłany: Pią 9:08, 20 Mar 2009 Temat postu:

'Już dawno' było dawno Sad

(

Deidara · Wysłany: Pią 12:13, 20 Mar 2009 Temat postu:

ejjj ucięło mi pół wiadomości!! T^T
Chodziło o to, że Twoje opowiadanie już dawno powinno się pojawić. ^^

Yuui · Wysłany: Pią 16:09, 20 Mar 2009 Temat postu:

Moje? Buhahaha xD Nie jesteście jeszcze na to gotowi xD ;p

Deidara · Wysłany: Pią 17:15, 20 Mar 2009 Temat postu:

no nie marudź! Dawaj...*kocie oczka*
Ja tak ładnie proszę. ^^

Yuui · Wysłany: Pią 19:17, 20 Mar 2009 Temat postu:

Ale to nie jest skończone xd
A poza tym nie spodoba się wam bo to nie jest takie... w... takim... no wiesz... stylu xd

RozumiesZ? xD

Deidara · Wysłany: Sob 18:44, 21 Mar 2009 Temat postu:

taa wszystko ;d
opisz to dokladniej moze zrozumie xd

to dokoncz i daj xd

Yuui · Wysłany: Sob 22:13, 21 Mar 2009 Temat postu:

ale to jest głupie :>

tzn tak, mam dokończone... cała końcówka, wszystko co wyjaśnia całą sytuacje jest w notatniku w telefonie który oddalam do naprawy... :/

imperius · Wysłany: Nie 2:25, 22 Mar 2009 Temat postu:

siemka dlugo mnie nie bylo

Till · Wysłany: Nie 8:03, 22 Mar 2009 Temat postu:

Nie martw się nikt nie tęsknił..

Shino

Deidi, jakbyś miała trochę wolnego czasu, to machnij jeszcze jakieś opowiadanko pliiis ^^ Tak się w nich fajnie zapomnieć, że szok. Najbardziej to ostatnie mi się podobało Cool

Deidara

Postaram się. Piszę własnie kolejne, ale z braku wolnego czasu nie mam kiedy dokończyć. ><

EDIT
Specjalnie dla Shino. ;d Ale ostrzegam, że to nie jest cudo.

W marcu, jak w garcu

To są jej kroki i tylko jej. Świadome, ale też zautomatyzowane. Chodzenie jest czynnością tak przyziemną i naturalną, że nawet nie zastanawiamy się, jak wiele części na to wpływa. Bo przecież są i mięśnie i kości i nawet mózg, który jest tego wszystkim panem.
W każdym bądź razie szła sobie Justyna szerokim chodnikiem. Ale naprawdę takim szerokim, że spokojnie mogłoby się koło niej zmieścić z sześć osób. A Justyna nie zastanawiała się nad tym, czy może byłyby to osoby żywiące się Fast food’em przez całe życie, czy też Japończycy zjadający gotowane, suszone i bóg wie jakie robale. Bowiem myślała ona nad czymś innym. Ale my wiemy o czym? Nie. Bo były to jej własne myśli. Osobiste i intymne. Widzimy tylko, jak Justyna idzie, a na jej twarzy, co kilka minut można zobaczyć przejaw uśmiechu. Co ona przeżyła, albo co ją ma spotkać, że tak się do wszystkich szczerzy? I tego nie wiemy, ponieważ jest to człowiek nam nie znany i, jakby nie patrzeć, obcy.
Ale my pójdziemy za Justyną i przekonamy się, co ona w tej głowie chowa. Jak cień przesuwamy się za nią, starając się nie wpaść w dość duże kałuże, pozostawione przez ostatnią ulewę.
Szła wiosna. Piękna wiosna. Ptaki wracały z krajów tak daleko położonych, słońce coraz dłużej oświetlało nasze twarze. Chociaż zdarzały się i dni mroźne, jakby zima postanowiła wrócić. Jednak każdemu znane jest powiedzenie ‘w marcu, jak w garcu’.
Justyna wchodzi do małej kawiarenki. Mała Kawiarnia zostaje nazwana, tak jak większość polskich miejscówek, imieniem pospolitym i łatwym do zapamiętania, a mianowicie ‘Zosia’. Zosia jest naprawdę skromnie urządzona, bowiem składa się z kilku stoliczków, okrytych starymi ceratami w kwiaty oraz paru dowolnie rozłożonych krzesełek. Widocznie Justyna nie jest tu pierwszy raz, gdyż z łatwością i zwinnością porusza się po małym pomieszczeniu, a jej ręce zgrabnie zgarniają papierki z brudnych cerat.
- Justynka! – słyszymy krzyk zza lady, którą dopiero teraz autorka opowiadania zauważa. – Co Ty dzisiaj tak wcześnie?
Po kilku minutach ukazuje się nam na widoku kobieta w średnim wieku z kokiem na głowie. Ma miły wyraz twarzy, a jej uśmiech jest tak szeroki, jakby dopiero co wróciła z fabryki czekolady Willy Wonky.
- Mamo, przecież mówiłam Ci, że mamy zmianę planu na dzisiaj. – odpowiada szatynka delikatnie mrużąc oczy. – Wyszliśmy godzinę wcześniej.
- Wybacz. – powiedziała przepraszająco kobieta. – Ostatnio jestem strasznie zabiegana. Sama wiesz: kawiarenka niedługo zostanie zamknięta, ja zmienię pracę, a ty najprawdopodobniej szkołę.
- Taa… - wymruczała Justyna pod nosem i skierowała wzrok na drzwi wejściowe, które - dawno nie oliwione – zaskrzypiały.
Do pomieszczenia wszedł dość wysoki chłopak o czarnych, jak smoła włosach. W jego oczach można było dostrzec przyjazne iskierki, które radośnie powędrowały w stronę szatynki.
- Martin! – wykrzyknęła dziewczyna na jego widok i podeszła do niego raźnym krokiem. – Dawno Cię nie widziałam.
- Eh.. – chłopak podrapał się aktorsko po głowie. – Przejdziemy się?
- Jasne. Mamo, to ja idę. – Justyna pomachała na pożegnanie swojej rodzicielce i razem z Martinem wyszła z kawiarenki.
Początkowo panowała między nimi niespokojna cisza, ale po jednym słowie szatynki, którego autorka nie mógła dosłyszeć, rozmowa rozgorzała i wystarczył ułamek sekundy, by ta para poczuła się znowu swojo. W jej treść nie będę Was wprowadzać, ponieważ jest to poniekąd mało ważne, ale też ten dialog, jest ich sprawą i tylko ich, a każdy inny człowiek przechodzący obok nie ma prawa znać jego szczegółów, czy też ogólnego zarysu.
Justyna i Martin znaleźli się w mało zazielenionym parku. Jak to zwykle bywało przy ich spotkaniach, usiedli oni na tej samej, starej ławce, której kolor dawniej nazywany był niebieskim, jednak z biegiem czasu drewno powracało do swej pierworodnej maści.
- Ładny ten dąb, prawda? – dziewczyna spojrzała na drzewo, które wyrosło akurat tuż po przeciwnej stronie chodnika.
Chłopak był jednak za bardzo zamyślony, by pojąć sens słów, które zostały przed chwilą wypowiedziane. Powrócił on jednak po kilku minutach na ziemię, dalej prowadząc konwersację z Justyną. Autorka całkowicie pożałowała, że udała się za szatynką, bo ani rozmowa nie była ciekawa, ani też sytuacja w jakiej się znalazła nie napawała optymizmem.
Po dobrej godzinie dziewczyna oznajmiła, że jest zmuszona wrócił do kawiarenki i pomóc matce w porządkach. Nalegając by Martin jej nie odprowadzał i machając mu na pożegnanie, odeszła.
Chłopak sprawiał wrażenie zamyślonego i półprzytomnego. Podniósł się delikatnie z ławki i usiadł pod dębem. Wodząc wzrokiem za oddalającą się sylwetką Justyny zastanawiał się, czy może i ona uległa wpływowi środowiska?
Autorka właśnie w tej chwili poczuła, że dokładnie wie, co stanie się dalej. Wie, że zaraz przejdzie tutaj para, zaraz potem pojawi się kundelek, a na końcu dziewczynka.
Dziwne jest to, jak historie ludzi, całkiem od siebie różnych, oddalonych od siebie o całe kilometry, łączą się w jedno. Tworząc nić, która nazwana może być różnorako: ‘miłość’, ‘przyjaźń’, ‘nienawiść’. Więc chyba nie jest to przypadkowe, że właśnie te osoby trafiają do jednej klasy, potrącają siebie w sklepie, poznają się na imieninach u babci? Czy to przeznaczenie, czy może jednak zrządzenie losu, które zdarza się aż za często?

Shino

Supcio

Może faktycznie nie jest to jakieś cudo, ale czytało mi się to bardzo przyjemnie. Twoja twórczość, jak zwykle na wysokim poziomie Cool

Deidara

Normalnie popadnę w samozachwyt xD
Ale to tak pisałam...tak na szybko, więc może być gorzej xp

Narutofan

idź ty za psychologa ... od tych psychicznych (nie obrażaj się) bzdet mózg mi się lasuje O_O napisz specjalnie dla mnie coś normalnego oki ?? Wink

bo pisać umiesz tylko ta psychologia ... ałć